ÜNVAN
Ülkemizde en büyük genel geçer akçedir ünvanlar. Ünvanınız olsun da gerisinin pek bir önemi yok. Tanıştığınız kişinin İlk sorularından birisidir ünvan, çünkü ona göre davranacak ona göre fiyat verecektir size.
İşini çok iyi yapan bir işçi olmak yerine işini savsaklayan bir amir olmak her zaman yeğdir bizde. Konuşmalarınıza, düşüncelerinize, fikirlerinize bile var olan ünvanınıza göre değer biçilir. Olmayan randevular, kadrolar ve kapılar açılır.
Eğer kişinin ünvanı yoksa tanıdıkları kodamanları saymaya başlar.
Peki, insan isminin yerine neden ünvanını kullanır, neden tanıdıklarını saymaya başlar anlam verebilmiş değilim. İsmiyle, işiyle ünvan yapmamış olanların kendini avutması mıdır?
Kişiliğin, insanlığın ikinci plana atıldığı kartvizitlerin ön plana çıktığı bir toplumda yaşıyoruz. Helal kazanmanın, haklı kazanmanın, az kazanmanın veya unvansız olmanın, sıradan insan olmanın yok sayıldığı bunları nasıl elde edersen et ama yeter ki elde et diye bir düşüncenin hâkim olduğu zamanlar. Kazanırken kimleri ezdiğinin, kimlere zulmettiğinin bir önemi yok.
Hadi bunu birtakım haddini bilmezler yapar anlarız da, depremde yok olmuş şehirleri tekrar ihya eden kendisiyle gurur duyduğumuz Murat Kurum'a şantiye şefi diyerek kendini küçülten vekil hanıma ne diyelim. Şantiye şeflerinin oylarıyla yükselenler kendilerini küçük dağların tepesinde sanıyor anlaşılan.
Çaycı, hizmetçi, isçi, aşçı diyerek insanları küçümsemeye; vekilim, patronum, profesörüm, amirim diye kendinizi de çok abartmaya kalkmayın altı üstü iki metrelik kefene sarılıp gideceksiniz.
Gitmeden önce bir çiçek koklayın, bir yetim sahiplenin, birkaç insan sevin, şantiye şeflerinin çayını için...
