Türkiye’nin dört bir yanında aynı acıya alışamıyoruz ama tanıyoruz artık: Bir siren sesi, bir anons, bir bayrağa sarılı tabut… Bugün Konya’da yine yürekler burkuldu, yine bir aile o en ağır imtihanla sınandı. Şehitlerimizin naaşları memleketlerine uğurlanırken, Konya da kendi evladını bağrına bastı.
Gürcistan-Azerbaycan sınırında düşen askeri kargo uçağında şehit olan kahramanlarımız son yolculuklarına uğurlanırken, Şehit Hava İkmal Astsubay Kıdemli Çavuş Ahmet Yasir Kuyucu’nun naaşı memleketi Konya’ya getirildi.
Musalla Mezarlığı’nın kapısından içeri adım attığınızda o sessizlik var ya… İşte o sessizlik, aslında bir çığlık. Kim duyarsa yüreği sızlıyor. Bir annenin gözyaşına, bir babanın dimdik durmaya çalışan omuzlarına, kardeşlerin titreyen nefesine şahit oldukça insanın dili düğümleniyor.
Bugün Konya sokaklarında hayat akmaya devam etti belki ama şehrin kalbinde ince bir sızı vardı. Bayraklar biraz daha anlamlıydı, okunan sela biraz daha uzun yankılandı, edilen dualar biraz daha içten yükseldi gökyüzüne.
Şehidimizin tabutu omuzlarda taşınırken, aslında tüm şehir onu omuzladı; bir kişi değil, binler yürüdü sanki. Çünkü bizde “şehit” kelimesi sadece bir kaybı değil, bir borcu da ifade eder. O borcun adı vefadır, minnettarlıktır, hatırlamaktır.
Her cenaze töreninde aynı cümle düşer aklıma:
“Bu ülkenin toprağı kolay vatan olmadı.”
Olmaya da devam etmiyor. Her bir şehidin ardında yarım kalmış cümleler, kurulmamış hayaller, tamamlanmamış bir gelecek var.
Bugün Konya’da bir evladımızı toprağa teslim ettik ama adını gönüllerimize mühürledik. Bu şehir, şehitlerine sahip çıkmayı bilir. Bugün de öyle oldu.
Yarın başka şehirlerde başka acılar yaşanacak, belki başka anneler daha o son öpücüğü verecek.
